Τώρα, επτά μήνες μετά από εκείνες τις εκλογές, οι κάλπες ξαναστήνονται. Μόνο που οι Έλληνες δεν έχουν την ίδια προθυμία. Επί της ουσίας, δεν γνωρίζουν γιατί καλούνται, εκ νέου, να μπουν στο παραβάν, να διαλέξουν ένα ψηφοδέλτιο και να πάρουν μια ακόμη κρίσιμη απόφαση για το μέλλον τους μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Ο Economist μίλησε με απλούς Έλληνες και αφουγκράστηκε τη δυσθυμία τους ως προς αυτές τις εκλογές, αλλά και την άρνησή τους να καταλάβουν αυτό που πραγματικά κρίνεται σε τούτη την πολιτική μάχη.
Η 41χρονη Βιβή, μητέρα δύο παιδιών, διαμένει στην Αθήνα. Στις προηγούμενες εκλογές είχε ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τώρα διερωτάται: «Γιατί χρειαζόμαστε πάλι εκλογές; Νόμιζα ότι τους είχαμε δώσει τη δύναμη για να βρουν τις λύσεις. Το να ψηφίσουμε ξανά δεν θα αλλάξει τα πράγματα».
Με την ανεργία να παραμένει πεισματικά πάνω από το 20% και τον απόηχο του οικονομικού χάους που κατέληξε στα capital controls να είναι ακόμη ενεργός, η συγκεκριμένη γυναίκα περιμένει τα πράγματα να γίνουν χειρότερα. Η 35χρονη Γεωργία Γαλτέμη δούλευε κάποτε σε μια φαρμακευτική εταιρεία. Τα χρήματα που έπαιρνε ήταν πολύ καλά, τώρα δυσκολεύεται να αγοράσει ακόμη και τα βασικά για το σπίτι. Με την προοπτική της πολιτικής αστάθειας, δύσκολα θα μπορέσει να βρει μια καλύτερη εργασία. Λέει συγκεκριμένα: «Οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται να προσλάβουν προσωπικό, επειδή δεν γνωρίζουν τι θα γίνει σε ένα μήνα από τώρα».
Το άρθρο σημειώνει πως η εορταστική ατμόσφαιρα του δημιούργησε το δημοψήφισμα του Ιουλίου, έδωσε τη θέση της σε έναν διαβρωτικό κυνισμό. Πολλοί είναι εκείνοι που αισθάνονται προδομένοι από τον Αλέξη Τσίπρα. Τον είχαν υποστηρίξει με την ελπίδα ότι θα είναι ειλικρινής και θα καταφέρει να βγάλει την Ελλάδα από τη λιτότητα και να διαπραγματευτεί ουσιαστικά με τους δανειστές. Η κ. Γαλτέμη επιμένει με τη σειρά της πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνουν ξανά εκλογές. Η μεγάλη απογοήτευση προήλθε μετά το δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν σαφές για όλους πλην της κυβέρνησης που επέστρεψε με ένα ακόμη Μνημόνιο. Τώρα, έρχονται σιγά σιγά τα νέα μέτρα (όπως το 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση), ενώ οι μισθοί πέφτουν έως και 26%. Όσο για τη φορολογία, ουδείς γνωρίζει τι πρέπει να περιμένει.
Η απογοήτευση, σημειώνει ο Economist, είναι ορατή σε όλες τις δημοσκοπήσεις του τελευταίου διαστήματος. Κανένα κόμμα δεν λαμβάνει πλειοψηφία, ενώ υπάρχει μια μεγάλη μερίδα κόσμου που δηλώνει αναποφάσιστος ή πηγαίνει προς μικρά κόμματα. Υπάρχουν, δε, και κάποιοι που αποφασίζουν να γελοιοποιήσουν την κατάσταση και να ψηφίσουν το περιθωριακό κόμμα του Βασίλη Λεβέντη.
Όσοι δεν ρέπουν προς τον κυνισμό, απλώς μένουν απαθείς. Ο Γιώργος Γαλάνης, ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, επέστρεψε τον περασμένο Ιούλιο στην Ελλάδα έπειτα από τρία χρόνια εργασίας στη Γερμανία και την Αγγλία. Διαπιστώνει πως: «Οι άνθρωποι είναι καχύποπτοι και αισθάνονται αηδία. Προσπαθώ να μένω αμέτοχος για να μην πέσω σε κατάθλιψη. Δεν έχω πρόβλημα να ψηφίσω πολλές φορές, αρκεί να υπάρχει λόγος. Αυτή τη φορά δεν βλέπω το λόγο».
Η Χριστίνα Γκούτσιου, κομμώτρια στην Αθήνα, σημειώνει από τη μεριά της: «Βλέπω όλους αυτούς του απελπισμένους πρόσφυγες που έρχονται στην Ελλάδα κατά χιλιάδες κάθε μέρα και λέω στον εαυτό μου ''φαντάσου να ήσουν στη θέση τους''. Είναι άσκοπες αυτές οι εκλογές».
Το άρθρο καταλήγει με μια επισφαλή πρόβλεψη: ουδείς θα καταφέρει να έχει αυτοδυναμία και ένας ευρύς συνασπισμός θα απαιτηθεί για να υπάρξει κυβέρνηση. Όμως, από τη στιγμή που ο Τσίπρας δεν θέλει να συνεργαστεί με άλλα κόμματα, είναι πολύ πιθανό αυτές οι εκλογές να οδηγήσουν στις επόμενες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου