Η μάχη που δίνουμε δεν είναι ο ένας με τον άλλο

Σε τι μέρες άραγε ζούμε;
Μέρες απώλειας.

Μέσα μας κατάβαθα μας ζούμε μέρες απώλειας.

Ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι θα είμαστε θα μου πεις.

Βλέπεις ενώ η τεχνολογία και η επιστήμη εξελίσσονται με τρελό ρυθμό, ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου παραμένει σχεδόν αμετάβλητος. Τα ίδια θέλω, τα ίδια πρέπει με λίγο διαφορετικό περιτύλιγμα μεταφέρονται από……. γενιά σε γενιά. Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία.

Οι ίδιες ανάγκες για τρυφερότητα και αγάπη , εξουσία, θαυμασμό,αλλά και ανεξαρτησία και φόβοι και ενοχές. Το ίδιο φορτίο μοιρασμένο σε πολλά πολλά μικρότερα κιβώτια ταξιδεύει από γενιά σε γενιά. Και όσο οι ματαιωτικές και απογοητευτικές συμπεριφορές μας δεν αλλάζουν, όπως συμβαίνει δηλαδή αιώνες τώρα, τόσο ο ψυχισμός μας δεν θα παρουσιάζει στην ουσία μεγάλες διαφορές.

Στις μέρες της δικής μας απώλειας όμως πίσω. Σε μας που προερχόμαστε από ένα λήθαργο. Σε μας τους ενοίκους της απλωμένης, μακροχρόνιας κατευνασμένης κατάστασης, ότι όλα είναι μπροστά μας χωρίς πρόβλημα, χωρίς έλλειψη. Μια μακροχρόνια συγκάλυψη και γρήγορη, ταχύτατη μεταμφίεση, έτσι που οτιδήποτε μας πονούσε και μας δυσκόλευε να μένει πίσω και εμείς να περνάμε μπροστά, θριαμβευτές. Παληκάρια της φακής.

Στην πράξη κανένας δεν φαίνεται μέσα και έξω να μπορούσε να φανταστεί την έκταση της κακοποίησης που υποστήκαμε, όταν από την μια στιγμή στην άλλη, άλλαξαν όλα τα δεδομένα της ζωής μας. Την έκταση, όχι την ύπαρξη της κακοποίησης δυστυχώς και εκεί υπάρχουν ευθύνες.

Η απώλεια είναι μια τρύπα, ένα κενό εκεί που μόλις λίγο πριν , υπήρχε η παρουσία. Κάθετι που θέλεις να έχεις και το χάνεις. δηλαδή κάθε απώλεια είναι και μια ματαίωση. Καθημερινά ζούμε ματαιώσεις μικρότερες ή μεγαλύτερες που πρέπει να τις διαχειριστούμε αντί να τις κουκουλώσουμε ή να τις ξεχάσουμε αναζητώντας υποκατάστατα. Υποκατάστατα δηλαδή δεκανίκια, παραμύθια και μεγάλα λόγια. Και η διαχείριση αυτή της απώλειας είναι η ζωή μας όλη, έτσι απαντώ σε όσους μου λένε δεν έχει χρόνο η ζωή για τέτοια, είναι πολυτέλειες.

Διαβάζω την αρθρογραφία της εποχής, ακούω την ειδησεογραφία. Ένα φουσκωμένο ποτάμι οργής, και θυμού χωρίς κατεύθυνση, που τρέχει να πνίξει και να ματώσει τον κάθε απέναντι. Ένα ποτάμι χωρίς λογική επεξεργασίας και αναστοχασμού της θέσης μας.

Αναστοχασμός! Τι στα κομμάτια είναι αυτός ο αναστοχασμός και η επεξεργασία της απώλειας; Είναι σαν να λέμε ανοίγω ένα παράθυρο για να δω κατάματα την νέα πραγματικότητα και να βρω τρόπους να ανοίξω νέους ορίζοντες. Αυτό σε βοηθά να κάνεις η απώλεια,αν την διαχειριστείς σωστά. Σε βοηθά να τολμήσεις να ανοίξεις το παράθυρο και να φέρεις κοντά σου νέα υλικά για το νέο χτίσιμο κι ας είναι και ρίσκο και το άνοιγμα και το χτίσιμο.Μια φορά εσύ παλεύεις και δημιουργείς.

Η οργή και ο θυμός όταν είναι χωρίς κατεύθυνση, είναι ένα δεκανίκι, ένα καμουφλαζ να μην δούμε την πραγματικότητα κατάματα για άλλη μια φορά και μας ζητήσει σοβαρές και ώριμες τοποθετήσεις και αποφάσεις. Σαν ένα πρεζάκι που έχει απόλυτη εξάρτηση από το υποκατάστατο. Αλλά στη απεξάρτηση το θέμα είναι να αντέξεις την αποστέρηση χωρίς να τρελαθείς Για όσους φυσικά καταφέρουν να επιβιώσουν. Γιατί μπορεί να φαίνεται κλισέ το ΄΄ ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» του Νίτσε, αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια. Μάσκες που πουλάνε στο παζάρι είναι οι άγονοι θυμοί .

Γι’ αυτό όλα αυτά τα » που ήσουν εσύ Ελληναρά μου» όταν και όλα αυτά γινόντουσαν , τώρα δεν έχουν θέση. Τώρα σβήνουν οι αυταπάτες και παλεύουμε για να αξιοποιήσουμε και να χτίσουμε το αύριο πιο σωστό ή γινόμαστε μέρος και εμείς της απώλειας.

Να κρατηθούμε έχουμε. Από τους δεσμούς και από το νόημα. Το νόημα που εμείς οι ίδιοι θα δώσουμε στην όποια δραστηριότητα μας και στους δεσμούς μας από τους ανθρώπους μας, την οικογένεια μας , τους φίλους μας , τον διπλανό μας. Και από δεσμούς πάμε καλά, πιο καλά από τους άλλους τους εκεί πιο πέρα.

Και θα ήταν το ίδιο μαύρο αποτέλεσμα θα φθάναμε, αν την σημερινή κατάσταση την αφήσουμε χωρίς επεξεργασία και ακόμα χειρότερα αν την συνηθίσουμε σαν κάτι αναπόφευκτο και μοιραίο, σαν μια παράπλευρη απώλεια σ’ ένα συνεχιζόμενο πόλεμο. Η ανθεκτικότητα στην υποταγή μυρίζει θάνατο.

‘Όσο βγαίνεις έξω και συναντάς τους ανθρώπους στις κούτες στα πεζοδρόμια , κανείς δεν θα είναι ποτέ καλά από εδώ και πέρα είτε είναι περιφρουρημένος από αυτή την εξαθλίωση είτε όχι.

Η μάχη που δίνουμε δεν είναι ο ένας με τον άλλον. Είναι όλοι μαζί με την σημερινή απώλεια για την καινούρια μέρα. Εμείς πρέπει να συνυπάρχουμε, να συμβαδίσουμε. Αν θέλουμε να μην γίνουμε όμηροι μιας μοίρας που άλλοι διάλεξαν για μας μας και εμείς την πορευθήκαμε.

Γράφει η Αννίτα Λουδάρου