Πήγε στρατό αρτιμελής, απολύθηκε Ι5, αλλά το Δημόσιο δεν τον αποζημίωσε

Εικοσάχρονος στρατιώτης υπηρετούσε την θητεία του στην Ελληνοαλβανική μεθόριο και σε συμπλοκή με λαθρομετανάστες πυροβολήθηκε από συνάδελφό του στο πόδι και έμεινε ανάπηρος εφ΄ όρου ζωής, αλλά η πατρίδα έδειξε το σκληρό πρόσωπό της και αρνήθηκε να του δώσει αποζημίωση, την οποία όμως τελικά του την επιδίκασε το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Στον Ελληνικό Στρατό παρουσιάστηκε αρτιμελής και υπηρέτησε σε παραμεθόριο περιοχή, αλλά απολύθηκε ως ανίκανος (Ι 5) έχοντας για όλη την υπόλοιπη ζωή του πατερίτσες, λόγω της αναπηρίας του (σε ποσοστό 60%).

Τον Σεπτέμβριο του 1998 ο στρατιώτης μαζί με συνάδελφό του έκαναν σκοπιά σε φυλάκιο παρατηρητηρίου Τάγματος Πεζικού, αφού προηγουμένως είχαν παραλάβει γεμιστήρες, αλεξίσφαιρα γιλέκα, ασύρματο και κιάλια.

Κάποια στιγμή αντελήφθησαν σε απόσταση 700 περίπου μέτρων δύο άτομα να κατευθύνονται από το Αλβανικό στο Ελληνικό έδαφος.

Αμέσως κινητοποιηθήκαν και έλαβαν τις κατάλληλες θέσεις σε απόστασή 20 μέτρων ο ένας από τον άλλο, ενώ οι λαθρομετανάστες συνέχιζαν να προχωρούν προς τους δύο στρατιώτες και είχαν φτάσει σε απόσταση 400 μέτρων από το φυλάκιο.

Ο ένας στρατιώτης φωνάζοντας είπε στους δύο λαθρομετανάστες «που πάτε», ενώ ταυτόχρονα ο δεύτερος φαντάρος απενεργοποίησε την ασφάλεια του όπλου του, τύπου G3-A3, τράβηξε το μοχλό οπλίσεως και μπήκε η πρώτη σφαίρα στην θαλάμη του όπλου.

Αμέσως, έβαλε το δάκτυλο του στην σκανδάλη του όπλου και ενώ η κάνη ήταν στραμένη προς τον άλλο, δεύτερο στρατιώτη. Το όπλο εκπυρσοκρότησε και η σφαίρα βρήκε το δεξί πόδι του 20χρόνου.

Μόλις συνηδειτοποίησε τι έγινε ειδοποίησε τον αρχιφύλακα έφεδρο λοχία για το περιστατικό και ζήτησε συγχρόνως επείγουσα ιατρική βοήθεια.

Ο τραυματισμένος στρατιώτης διακομίσθηκε αρχικά στο νοσοκομείο Φιλιατών και στην συνέχεια στο «Χατζηκώστα Ιωαννίνων» όπου χειρουργήθηκε. Έπειτα διακομίσθηκε στο 401 ΓΣΝΑ και παρέμεινε εκεί μέχρι τον Φεβρουάριο του 1999, ενώ υποβλήθηκε σε δύο ακόμη χειρουργικές επεμβάσεις.

Κρίθηκε ακατάλληλος (Ι 5) προς ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας και απολύθηκε, καθώς βρέθηκε ότι πάσχει από «ανοικτό 3ου βαθμού υπερκονδύλιο κάταγμα δεξιού μηραίου με συνοδό διατομή ιγνιακής αρητρίας και πάρεση περονιαίο και κνημιαίου νεύρου».

Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας του χορήγησε ισόβια σύνταξη, ως «παθόντα εξ αιτίας της υπηρεσίας», που αντιστοιχούσε στο 60% της σύνταξης του μόνιμού στρατιώτη με 35ετή θητεία, που ανερχόταν στα 427 ευρώ.

Κατόπιν αυτών το 2000 ο άτυχος τέως στρατιώτης προσέφυγε στην Δικαιοσύνη ζητώντας να του καταβληθεί το ποσό των 176.082 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη από τον τραυματισμό του.

Παράλληλα, ζήτησε και το ποσό των 108.652 ευρώ ως αποζημίωση για τη λήψη βελτιωμένη τροφής που έλαβε για 6 μήνες από τον τραυματισμό του, για την απώλεια εισοδήματος από τον Μάρτιο έως τον Αύγουστο του 1999 και για διαφυγόντα κέρδη από απώλεια εισοδήματος επί μια 5ετία.

Ο άτυχος φαντάρος τόνισε στην αγωγή του ότι από τον τραυματισμό του «άλλαξε η προσωπική του ζωή», έμεινε ανάπηρος από νεαρή ηλικία, δυσκολεύεται να βρει σύντροφο για να παντρευτεί και να δημιουργήσει οικογένεια, ενώ δεν μπορεί να συμμετέχει σε κοινωνικές εκδηλώσεις, αλλά ούτε να βρει εύκολα δουλειά.

Σε άλλο σημείο ανέφερε ότι είναι αναγκασμένος σε όλη του τη ζωή να βαδίζει με πατερίτσες αφού το πόδι του έχει σοβαρή δυσκαμψία και αισθάνεται ανυπόφορους πόνους σε κάθε αλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών.

Ακόμη, επικαλέστηκε ότι οι υπεύθυνοι του Τάγματος που υπηρετούσε (άρα το Δημόσιο) δεν μερίμνησαν, όπως προβλέπουν οι στρατιωτικοί κανονισμοί, η πρώτη σφαίρα που τίθεται στην θαλάμη του όπλου να είναι άσφαιρη.

Από την πλευρά του το Δημόσιο υποστήριξε ότι το ποσό που αξιώνει ως αποζημίωση είναι υπερβολικό μεγάλο και πρέπει να περιοριστεί στα 50.000 ευρώ.

Δεν δίστασε το Δημόσιο να υπογραμμίζει ότι ο φαντάρος που τραυμάτισε τον 20χρόνο, έστρεψε το όπλο του προς εκείνον και «τον πυροβόλησε, χάριν αστεϊσμού». Δηλαδή «ενήργησε σαφώς εκτός του κύκλου των καθηκόντων του» με αποτέλεσμα να μην υπάρχει «αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της ζημιογόνου συμπεριφοράς και της προκληθείσης ζημιάς», όπως απαιτεί ο Αστικός Κώδικας. Κατά συνέπεια ο άτυχος φαντάρος δεν δικαιούται αποζημίωση.

Τελικά το Διοικητικό Εφετείο Ιωαννίνων επιδίκασε στον 20χρόνο μόνο το ποσό των 176.082 ευρώ και απέρριψε όλα τα υπόλοιπα ποσά που διεκδικούσε.

Το Δημόσιο δεν το έβαλε κάτω. Άσκησε αναίρεση κατά της εφετειακής απόφασης ζητώντας να ακυρωθεί, καθώς παραβίασε την συνταγματική αρχή της αναλογικότητας και επιδίκασε μεγάλο ποσό αποζημίωσης, ενώ παράλληλα δεν έχει νόμιμη και επαρκή αιτιολογία όπως απαιτεί το Σύνταγμα και η ποινική νομοθεσία.

Το Α’ Τμήμα του ΣτΕ απέρριψε ως αβάσιμούς όλους τους ισχυρισμούς του Δημοσίου και επικύρωσε την απόφαση του Εφετείου που είχε επιδικάσει το ποσό των 176.082 ευρώ στον 20χρόνο.