Πώς τολμάμε και γιορτάζουμε εμείς οι γυναίκες, την 8η Μαρτίου; Διαμηνύουμε σε όλους ότι είναι η Διεθνής Ημέρα των Δικαιωμάτων των Γυναικών, όταν ακόμα και σήμερα υπάρχουν κορίτσια που υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, γυναίκες που γεννιούνται σε καθεστώς ομηρίας και εκπορνεύονται πριν ακόμα ενηλικιωθούν, κοπέλες που πωλούνται σαν αντικείμενα (χρήσιμα ωστόσο για «όλες» τις δουλειές), για να μην αναφερθώ στη θέση που έχει στην κοινωνία, η καταδικασμένη γυναίκα του Ισλάμ.
Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, όπως θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, καθιερώθηκε για να μας θυμίσει, ότι μετά από πολλές θυσίες και άνισους αγώνες, το γυναικείο φύλο κατέκτησε ίσα δικαιώματα με τους άντρες, διεκδίκησε καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Σε ποιες γυναίκες αναφερόμαστε; Σ’ αυτές που έχουν γεννηθεί στην Δύση; Μόνο η Ευρώπη και οι Η.Π.Α. έχουν πολιτισμένους ανθρώπους;
Η 8η Μαρτίου, πρέπει να είναι η ημέρα κινητοποιήσεων, σε όλο τον κόσμο. Η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, δεν υφίσταται αν γυρίσουμε το κεφάλι μας δεξιά, όταν γνωρίζουμε ότι στην άλλη πλευρά, υπάρχουν παιδιά, κοπέλες, γυναίκες, ηλικιωμένες, που δεν έχουν καμία αξία, καμία υπόσταση μέσα στην κοινωνία.
Ημέρα «πένθους» για τα 6.000 κορίτσια που υπόκεινται καθημερινά σε κλειτοριδοκτομή με βάναυσο τρόπο, ορίστηκε η 6η Φεβρουαρίου και τιτλοφορείται ως «Διεθνή Ημέρα Μηδενικής Ανοχής στην Κλειτοριδεκτομή».
Η κλειτοριδεκτομή δεν αφορά μόνο κάποιες άτυχες γυναίκες στην Αφρική, είναι υπόθεση όλων μας. Αδύνατον να εθελοτυφλούμε όταν σε χώρες, όπως στην Μεγάλη Βρετανία που έχει απαγορευτεί ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων, 24.000 κορίτσια κινδυνεύουν.
Διάβασα τη συγκλονιστική αυτοβιογραφία της Γουόρις Ντίρι (γνωστού τοπ – μόντελ και Πρέσβειρα των Ηνωμένων Εθνών), με τίτλο «Το λουλούδι της Ερήμου» και συγκράτησα το σημείο που η ίδια εξιστορούσε το πώς επιβίωσε από το μαρτυρικό «έθιμο» του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων, όπου τα κορίτσια υποβάλλονται σε μικρή ηλικία προκειμένου να μείνουν «αμόλυντες».
Μαρτυρίες καταγεγραμμένες περιγράφουν τη βάναυση διαδικασία του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων, όπου πρωταγωνιστούν ανήλικα κορίτσια, πολλές φορές από τη βρεφική ή νηπιακή τους ηλικία. Πραγματοποιείται, κυρίως, από μαμές – κλειτοριδοκτόμους όπως τις χαρακτηρίζουν, σε καλύβες των κοριτσιών ή σε παραδοσιακές τελετές, χωρίς χρήση αναισθητικών ή αντισηπτικών. Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούν ένα πέτρινο αιχμηρό αντικείμενο και ξεκινούν με τομή που αποσπά την κλειτορίδα μέχρι και την ολική αφαίρεση των εσωτερικών και εξωτερικών χειλών του αιδοίου. Μετά ράβουν την περιοχή και αφήνουν την πιο δυνατή να επιζήσει. Κάποια κορίτσια χάνουν τη ζωή τους από το σοκ, την αιμορραγία και τις μολύνσεις που ακολουθούν. Όταν τις παντρεύουν, ούσες ανήλικες ακόμα, οι σύζυγοι κατά τη συνουσία, χαρακώνουν με ένα αιχμηρό αντικείμενο την ακρωτηριασμένη περιοχή και συνεχίζουν να ερωτοτροπούν, όσο πιο βίαια μπορούν, ενώ τα κορίτσια αιμορραγούν.
Σύμφωνα με στοιχεία επίσημων οργανισμών, 100-140 εκατομμύρια γυναίκες παγκοσμίως έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων για μη ιατρικούς λόγους. Τα 92 εκατομμύρια ζουν στην Αφρική.
Στην Κένυα μπορεί να απαγορεύτηκε πρόσφατα το «έθιμο» αυτό, όμως 15 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες έχουν υποστεί ακρωτηριασμό.
Την ίδια στιγμή, σ’ αυτόν τον πλανήτη, υπό την ανοχή κρατών, θυσιάζουν στο βωμό του χρήματος και της ηδονής, εκατομμύρια κορίτσια κυρίως ανήλικα. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι ο αριθμός των προσώπων που γίνονται θύματα παράνομης διακίνησης με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση, φθάνει τα 2,45 εκατ. κάθε χρόνο.
Ιδίως στις Κάτω Χώρες, η πλειοψηφία των «ασυνόδευτων ανηλίκων» που οδηγούνται στην πορνεία, προέρχεται από την Κίνα, τη Σιέρρα Λεόνε, τη Σομαλία, ενώ ιδιαίτερη προτίμηση φαίνεται να έχουν το τελευταίο διάστημα, σε κορίτσια από την Αγκόλα και τη Νιγηρία.
Οι διακινητές – προαγωγοί (σημειωτέον ότι στις νοτιο -ανατολικές χώρες είναι ακόμα και γυναίκες, τις οποίες αποκαλούν mama san), χρησιμοποιούν βίζες, προφασιζόμενοι ότι τα κορίτσια είναι χορεύτριες καμπαρέ, για να μπορούν με άνεση να τις εκδίδουν σε προηγμένες χώρες όπως η Ελβετία, όπου εξέδωσε μόνο πριν λίγα χρόνια, έναν υπέρογκο αριθμό σε βίζες που άγγιζε τις 5.953.
Στο «παιχνίδι» των εκδιδόμενων κοριτσιών και άλλες χώρες, όπως η Ουκρανία, η Ρουμανία, η Σάντα Λουτσία, η Τζαμάϊκα, το Σουρινάμ, οι Μπαχάμες, ενώ μόνο οι Φιλιππίνες έλαβαν από την πρεσβεία της Ιαπωνίας, 71.084 βίζες για «χορεύτριες», έτοιμες να υποστούν τα πάντα, μπρος στην βιομηχανία της ανδρικής σεξουαλικής διαστροφής.
Θύματα ανήλικα κορίτσια, υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, είναι σεξουαλικά παραδομένα σε ένα καθεστώς αρσενικής κυριαρχίας, το οποίο τα εκμεταλλεύεται βιάζοντάς τα καθημερινά, σωματικά και ψυχικά.
Επέλεξα δύο παραδείγματα, που δηλώνουν το απόστημα κοινωνιών που επιβιώνουν εις βάρος των κοριτσιών και των γυναικών.
Πώς μπορούμε να γιορτάζουμε τις μάχες που έχουμε κερδίσει, όταν υπάρχουν ακόμα ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν; Όταν εκατομμύρια γυναίκες και ανήλικα κορίτσια, γίνονται θύματα πολιτισμικών και κοινωνικών «εθίμων», αγοράζονται – πωλούνται και ενοικιάζονται από κυκλώματα πορνείας; Πώς μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία, ισότητα, ιδανικά και πάνω απ’ όλα, για ανθρώπινα δικαιώματα, σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο;
Γιατί πρέπει να ορίζεται η μοίρα μια γυναίκας από τη γεωγραφική θέση του χωριού, της πόλης ή της χώρας που γεννήθηκε;
Μέρες σαν την 8η Μαρτίου, δεν είναι μέρες γιορτής αλλά μέρες θλίψης, που πρέπει να μας προβληματίσουν για το μέλλον του κόσμου. Αν είναι να δώσουμε έναν αγώνα, τότε ας παραδειγματιστούμε από τις νίκες των προηγουμένων γενιών κι’ ας συσπειρωθούμε για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο, για τις κοπέλες που δεν μπορούν, για τις γυναίκες που φοβούνται, για τις επόμενες γενιές που τους αξίζει να χαίρονται τη φύση τους.
πηγή:aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου